Η ΑΝΑΓΚΗ ΣΥΝΑΙΝΕΣΗΣ ΣΤΟ ΖΗΤΗΜΑ ΤΗΣ ΑΠΟΔΟΣΗΣ ΤΗΣ ΕΛΛΗΝΙΚΗΣ ΙΘΑΓΕΝΕΙΑΣ

Η Κρίση που βιώνει η Ελλάδα δεν είναι μόνο οικονομική. Είναι βαθύτατα ηθική και πολιτική. Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και το μεταναστευτικό πρόβλημα, έκφανση του οποίου είναι και το νομικό και πολιτικό πλαίσιο, της απόδοσης της ελληνικής Ιθαγένειας.

Το πρόβλημα δεν είναι καινούργιο ,αλλά έμπαινε για χρόνια κάτω από το χαλί της επίπλαστης ευμάρειας. Οι κοινές συνισταμένες του θέματος είναι λίγο-πολύ γνωστές σε όλους. Έχουν να κάνουν με την ιδιαίτερη γεωγραφική θέση της χώρας, την έλλειψη πολιτικής βούλησης των ελληνικών κυβερνήσεων διαχρονικά για την υιοθέτηση ρηξικέλευθων αποφάσεων, καθώς και την ύπαρξη μιας ελλειμματικής ηγεσίας στο τιμόνι της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που αρνείται ‘’εθελοτυφλικά’’ να δώσει μία λύση στο πλαίσιο της αδώρητης ανάγκης για περαιτέρω πολιτικής ενοποίησης των κρατών- μελών.

Οι απόψεις που διατυπώνονται από τους πολιτικούς και κοινωνικούς φορείς της χώρας μας είναι πολλές και μπορούν να ομαδοποιηθούν κάτω από ταμπέλες του τύπο «Αριστερές – Δεξιές» «προοδευτικές συντηρητικές», «πολυπολιτισμικές- ελληνοκεντρικές». Είναι φυσικά δικαίωμα, αν όχι ζωτική υποχρέωση, του κάθε πολιτικού φορέα να ανατοποθετείται στο πολίτικο φάσμα. Σε μία περίοδο όμως αβεβαιότητας, οικονομικής δυσπραγίας και κοινωνικής έντασης η ανάγκη διακομματικής συνεννόησης είναι περισσότερο επίκαιρη παρά ποτέ.

Για να γίνει μια όσο το δυνατό εποικοδομητικότερη σύνθεση όλων των αντιτιθέμενο απόψεων είναι απαραίτητη προϋπόθεση να υπάρξουν ορισμένοι άξονες – κοινές παραδοχές- ώστε να οικοδομηθεί η συναίνεση.

Η διασφάλιση της κοινωνικής συνοχής, στη συγκεκριμένη συγκυρία αποτελεί το Α και το Ω . Η ελληνική κοινωνία αυτή τη στιγμή βρίσκεται σε σύγχυση, με αποτέλεσμα να βγαίνουν απ’ τη ντουλάπα σκελετοί του παρελθόντος και να αναδύονται ανασφάλειες οι οποίες γιγαντώνονται σε περιόδους μεγάλων κρίσεων. Πρέπει επομένως, η όποια πρόταση να είναι εναρμονισμένη με το κοινωνικό πλαίσιο της εποχής. Και ο μόνος τρόπος να συμβεί αυτό, είναι να τεθεί ως προϋπόθεση η εκπόνηση σε σταθερά χρονικά διαστήματα τεκμηριωμένων οικονομοτεχνικών μελετών οι οποίες κάθε φορά να καταλήγουν σε ασφαλή συμπεράσματα, αναφορικά με τον αριθμό των νομίμων μεταναστών που μπορεί να απορροφήσει η ελληνική κοινωνία, σε επίπεδο οικονομίας και κράτους πρόνοιας. Μόνο μέσα από την επιστήμη θα υπερκεραστούν ο λαϊκισμός και οι επικίνδυνες απλουστεύσεις.

Δεύτερο σημείο κοινής παραδοχής, είναι ο βάσει επίσημων στοιχείων, υπερκορεσμός της Ελλάδας από μετανάστες. Η δε εγκληματικότητα των αλλοδαπών παρουσιάζει μεγάλη αύξηση. Η αποτροπή της παράνομης εισόδου στη χώρα και τη βελτιστοποίηση της αστυνόμευσης τόσο των συνόρων όσο και του εσωτερικού της, οφείλει να είναι σίγουρα σε πρώτη προτεραιότητα.

Μια όμως εννοούμενη πολιτεία, όπως έχουμε όλοι ως στόχο να εξελιχθεί η Ελλάδα, πρέπει να δίνει ιδιαίτερη σημασία, και αυτό είναι το τρίτο στοιχείο, στο ζήτημα της προάσπισης των ανθρωπίνων δικαιωμάτων. Περιστατικά αστυνομικής αυθαιρεσίας και κατάχρησης εξουσίας πρέπει να ερευνώνται και να κολάζονται διοικητικά ή/και ποινικά. Η συντεταγμένη πολιτεία, η οποία διαθέτει το συνταγματικά κατοχυρωμένο μονοπώλιο στην άσκηση της νόμιμης κατασταλτικής βίας πρέπει δίχως αμφιβολία να τη χρησιμοποιεί με φειδώ και πάντα στα πλαίσια της προστασίας της ζωής και της ιδιοκτησία των πολιτών της, ανεξαρτήτως χρώματος ή θρησκείας. Η υποχρέωση προστασίας περιλαμβάνει φυσικά και τη αποτροπή ή καταστολή και της ρατσιστικής βίας.
Το τέταρτο σημείο έχει να κάνει με τη θέση της χώρας στο διεθνές στερέωμα. Η Ελλάδα δεν είναι μόνη της . Είναι μέλλος της Ευρωπαϊκής Ένωσης, η οποία οφείλει επιτέλους να αναλάβει τις ευθύνες της και να συγκροτήσει ένα σύγχρονο,, ευέλικτο ευρωπαϊκό πλαίσιο κοινής μεταναστευτικής πολιτικής, που να εξασφαλίζει την εσωτερική, κοινωνική και οικονομική, συνοχή των κρατών – μελών της.

Και φτάνουμε στο μείζον ζήτημα της απόδοσης της ελληνικής ιθαγένειας. Πώς αντιλαμβάνεται κάποιος την έννοια του «ελληνισμού»; Ποιός είναι και ποιός δικαιούται να είναι «Έλληνας πολίτης»; Τι αποτελεί κίνδυνο για τη χώρα και για το Έθνος ; Ποιός τιμά με τη στάση ζωής του, την ιδιότητα του «Έλληνα πολίτη»; Δικαιούται άραγε περισσότερο να ονομάζεται «Έλληνας πολίτης» αυτός ο οποίος είναι γηγενής, αλλά έχει εγκληματήσει σε βάρος της πατρίδας, αυτός ο οποίος κλέβει κατ’ εξακολούθηση το κράτος του, αυτούς που καθυβρίζει τους θεσμούς ή αυτός ο οποίος, μπορεί να έχει ξένη καταγωγή, αλλά γεννήθηκε στη χώρα μας, έζησε για χρόνια, έλαβε ελληνική παιδεία επί σειρά ετών και εργάζεται ευσυνείδητα; Δικαιούται το ελληνικό κράτος να τον κρατά σε ομηρία ; Και αντιστρόφως, μπορεί να αποδοθεί ευρύτατα η ελληνική ιθαγένεια, χωρίς να πιστοποιείται το γεγονός ότι το άτομο που τη ζητά έχει ενστερνιστεί τα ελληνικά ιδεώδη και έχει συνειδητά αποφασίσει ότι το μέλλον του βρίσκεται στη χώρα μας ; Δεν πρέπει να υπάρχουν ορισμένες δικλείδες ασφαλείας; Δεν πρέπει να απομακρύνονται όσοι τις παραβιάζουν ; Άραγε ο ανθρωπισμός ως έννοια καταστρατηγείται πότε ; Όταν εμποδίζεις κάποιον να εισέλθει παράνομα στη χώρα ή όταν τον αφήνεις να βρίσκεται μέσα στο έδαφός της, ζώντας όμως υπό συνθήκες άλλης, τριτοκοσμικής, χώρας με ότι αυτό συνεπάγεται σε παραβατικότητα και δημόσια υγεία ;

Για όλα αυτά τα ερωτήματα υπάρχουν απαντήσεις. Αν οι απαντήσεις αυτές είναι αποτέλεσμα ώριμης σκέψης και υγιούς προβληματισμού, είναι σίγουρο ότι σύνθεση του περιεχομένου τους, μόνο υπηρεσίες έχει να προσφέρει στη χώρα μας και τους ανθρώπους της.

Γιώργος Κοσμόπουλος
Τομεάρχης Δημόσιας Διοίκησης,
Δημόσιας Τάξης και Δικαιοσύνης
Κ.Ο. Σοσιαλιστικής Δύναμης
Πολιτικών Επιστήμων ΑΠΘ