Η ΠΡΟΚΛΗΣΗ ΓΙΑ ΕΝΑ ΦΟΡΟΛΟΓΙΚΟ ΣΥΣΤΗΜΑ ΜΑΚΡΑΣ ΠΝΟΗΣ

Η ελληνική οικονομία από το 2009 βρίσκεται σε καθεστώς αυστηρής δημοσιονομικής εποπτείας.Όλα αυτά προκλήθηκαν από ένα εκρηκτικό μείγμα αρνητικών οικονομικών μεγεθών.Η κατάρρευση των εσόδων κατά την περίοδο 2007-2009 σε συνδυασμό με την υπέρογκη αύξηση των δαπανών την ίδια περίοδο, προκάλεσε την έκρηξη του ελλείμματος ενώ το διαχρονικό πρόβλημα χρέους της ελληνικής οικονομίας σε συνδυασμό με την ύφεση εξαιτίας της παγκόσμιας κρίσης κλόνισε την εμπιστοσύνη των αγορών για την χώρα μας.Έκτοτε στην ημερήσια διάταξη κυριαρχούν δύο έννοιες “αύξηση εσόδων” και “μείωση δαπανών”.

Προσπαθώντας να σκιαγραφήσουμε το θέμα της αναγκαίας αύξησης των εσόδων θα πρέπει να αποδεχθούμε πως δεν μπορούμε να συνεχίσουμε στην λογική των αυξήσεων των φόρων καθώς η φοροδοτική ικανότητα των Ελλήνων εξαντλείται ή έχει ήδη εξαντληθεί.Θα πρέπει να κυνηγήσει την φοροδιαφυγή.Η προσπάθεια πρέπει να εστιαστεί στο να δημιουργηθεί ένα σταθερό φορολογικό σύστημα με όσο το δυνατόν μεγαλύτερη διακομματική στήριξη,ένας φοροεισπρακτικός μηχανισμός με αυστηρό έλεγχο στην επιτυχία των στόχων που θα τίθενται.Έπειτα κρίνεται αναγκαία η προσπάθεια για την εμπέδωση φορολογικής συνείδησης αλλά και η λογοδοσία εκ μέρους του πολιτικού συστήματος προς τους πολίτες για τ﨔 πώς δαπανώνται τα χρήματα των φορολογουμένων” και την ανταποδοτικότητα των φόρων.

Η Ελλάδα έχει ανάγκη από ένα φορολογικό σύστημα που θα απαντά στα σημερινά προβλήματα αλλά ταυτόχρονα θα βοηθά στην μελλοντική οικονομική ανάπτυξη και φυσικά την δημογραφική πολιτική.Η Ελλάδα τα επόμενα 25 χρόνια θα αντιμετωπίσει  έντονο πρόβλημα εξαιτίας της αύξησης των δαπανών και συντάξεις και δαπάνες υγείας,πρόβλημα που θα το αντιμετωπίσει συνολικά η ευρωπαϊκή ήπειρος.Είναι σαφές πως το όποιο φορολογικό σύστημα θεσμοθετηθεί πρέπει να λάβει αυτό τον παράγοντα σοβαρά υπόψη.

Επιστρέφοντας στο θέμα του φορολογικού πλαισίου η οποιαδήποτε κυβέρνηση μπορεί να υιοθετήσει ορισμένες προτάσεις για την αναμόρφωση του.Αρχικά,κρίνεται απαραίτητος ο διαχωρισμός της φορολογικής πολιτικής από τους εισπρακτικούς μηχανισμούς.Έτσι θα πλήξουμε αποφασιστικά τις κομματικές διευθετήσεις αναφορικά με την είσπραξη των φόρων.Η πορεία αυτή δεν θα ελέγχεται από την εκάστοτε κυβέρνηση αλλά από μια Ανεξάρτητη Αρχή η ηγεσία της οποίας θα διορίζεται αξιοκρατικά.Σημαντικό θέμα είναι αυτό των φορολογικών προστίμων.Το 2011,σε στιγμές δηλαδή πρωτοφανούς δημοσιονομικής προσαρμογής,εισπράχτηκαν μόνο το 2% των προστίμων που είχαν επιβληθεί.Ταυτόχρονα έχουμε περί τις 200.000 εκκρεμείς φορολογικές υποθέσεις στα δικαστήρια.Εύκολα κανείς αντιλαμβάνεται πως απαιτείται ο διορισμός νέων δικαστών με γνώσεις οικονομίας που θα έχουν αυτό ακριβώς τον ρόλο,την είσπραξη των προστίμων.

Τέλος,τα τελευταία χρόνια ήταν πασιφανής η απουσία οποιουδήποτε σχεδίου στην επιβολή των φορολογικών μέτρων.Αυτό διότι στην Ελλάδα δεν έχουμε ένα ινστιτούτο φορολογικής και δημοσιονομικής πολιτικής.Μέχρι σήμερα τα μέτρα επιβάλλονταν από τους υπουργούς οικονομικών κατόπιν εισηγήσεων συμβούλων,απρογραμμάτιστα και χωρίς τις απαραίτητες μακροοικονομικές μελέτες.Χαρακτηριστικό παράδειγμα η αύξηση του φόρου στα καύσιμα η οποία μείωσε τα έσοδα ενώ παράλληλα μας επιβάρυνε και με μια περιβαλλοντική βόμβα.

Το φορολογικό σύστημα λανθασμένα μέχρι σήμερα το αντιλαμβανόμαστε ως ένα τρόπο για την κάλυψη της μείωσης των εσόδων,ενώ είναι ένα από τα πρώτα μέτρα που πρέπει να λάβει μια κυβέρνηση που επιθυμεί να προσελκύσει ξένες επενδύσει,όχι τόσο ορίζοντας χαμηλούς φορολογικούς συντελεστές όσο εξασφαλίζοντας την σταθερότητα του φορολογικού συστήματος σε βάθος δεκαετίας.