ΣΥΝΑΙΝΕΣΗ ΓΙΑ ΑΛΜΑ ΠΡΟΣ ΤΑ ΕΜΠΡΟΣ Η ΤΟΝ ΓΡΕΜΟ;

Τα μεγάλα ψέμματα καμουφλάρονται πίσω από μεγάλες λέξεις συνήθως. Το έργο αυτό στην Ελλάδα το έχουμε δει ουκ ολίγες φορές, από την πρώτη στιγμή ίδρυσης του νέου Ελληνικού κράτους. Μεγάλα λόγια, μεγάλα ψέμματα και στο τέλος μεγάλα εγκλήματα εις βάρος πάντα του λαού.

Οι λέξεις κλισέ που περιβάλλουν πάντα αυτο το κακοπαιγμένο έργο ειναι γνωστές και κλασσικές. “Ανάπτυξη”, “σταθερότητα”, ” δικαιοσύνη”, “ευημερία”, “κοινωνική γαλήνη”. Λέξεις που για κάποιους ειναι ιδανικά και για κάποιους ειναι απλά ο μοχλός για να φέρουν την κατάσταση στα μέτρα τους αφού πρώτα έχουν σπείρει τον πανικό, τον τρόμο και έχουν διαμοιράσει το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης σε αυτούς που αναλογικά έχουν το λιγότερο.

Προφανώς αυτοί που θέλουν την… κατάσταση στα μέτρα τους δεν είναι ο μισθωτός, ο συνταξιούχος και ο μικροεπιχειρηματίας αλλά μια μικρή κάστα ανθρώπων που οδήγησαν την χώρα στο τέλμα που βρίσκεται σήμερα. Πολιτικοί με δεξιόστροφες και νεοφιλελεύθερες ιδέες, μεγαλοεπιχειρηματίες, τραπεζίτες και εφοπλιστές με τεράστιες φοροαπαλλαγές και δυνατότητες φοροδιαφυγής, δημοσιογράφοι που ως καλοί μεσάζοντες χτίζουν καριέρες εκλεκτών της αστικής τάξης και κατακρεουργούν με κάθε τρόπο την αντίθετη άποψη, εμφανιζόμενοι οι ίδιοι ως αυτοί που κατέχουν την απόλυτη αλήθεια και δεν σηκώνουν μύγα στο σπάθι τους για την ορθότητα των… “αγνών και προς το συμφέρον του λαού” θέσεων τους. Αυτοί ειναι οι απόλυτοι υπεύθυνοι για την σημερινή οικονομική και κοινωνική χρεωκοπία. Αυτό είναι το αποτέλεσμα του καπιταλισμού καζίνο στον οποίον ζούμε.

H τραγική ειρωνεία όμως είναι οτι οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι τώρα ζητάνε απο την μεσαία τάξη να σφίξει τα δόντια, υποσχόμενοι οτι είναι οι μόνοι ικανοί να δώσουν την λύση. Και φυσικά ακούγονται ξανά τα ίδια μεγάλα λόγια που πλέον λόγω του καταιγισμού των εξελίξεων αποδεικνύονται πολύ πιο σύντομα μέγαλα ψέμματα και μεγάλα εγκλήματα εις βάρος πάλι των γνωστών θυμάτων. Μάλιστα το λεξιλόγιο τους παρουσιάζεται ακόμη πιο πλούσιο. Λέξεις όπως “μεταρρύθμιση”, “καινοτομία”, “εκσυγχρονισμός” και φυσικά η περιβόητη “συναίνεση” βρίσκονται στο μενού του αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης.

Ιδιαίτερα θα ήθελα να σταθώ στην λέξη “συναίνεση” που κατα την γνώμη μου στις μέρες μας έχει χάσει το νόημα της και έχει μετατραπεί στην απλή αποδοχή των νεοφιλελεύθερων πολιτικών που καταστρέφουν τα τελευταία χρόνια τους τομείς της υγείας, της παιδείας και το σύνολο του κοινωνικού κράτους που υπήρξε το μεγάλο όπλο κάποτε για την Ευρώπη και το όραμα της πολιτικής και οικονομικής ένωσης της. Όλα αυτά σιγά σιγά ανήκουν στο παρελθόν και όποιος αντιταχθεί σε αυτό θα θεωρηθεί ως… υπερασπιστής του παλιού και αναχρονιστικός.

Δεν είναι όμως αυτή η αλήθεια.

Δεν είναι υπερασπιστής του παλιού αυτός που υπερασπίζεται το δημόσιο νοσοκομείο ή το δημόσιο πανεπιστήμιο ή το δημόσιο σχολείο και προτείνει θέσεις για την βελτιώση τους.

Δεν είναι υπερασπιστής του παλιού αυτός που δεν θέλει να ξεπουληθεί η δημόσια περιουσια και ειδικά σε τομείς βασικών αγαθών όπως το ρεύμα και το νερό.

Δεν είναι υπερασπιστής του παλιού αυτός που θέλει έναν υγιή και ισχυρό δημόσιο τομέα που θα κανεί ξεκάθαρο οτι το κράτος είναι πιο πάνω από τους μεγαλοεπιχειρηματίες, θα κόψει κάθε είδους δοσοληψίες που γίνονται μέχρι σήμερα κάτω από το τραπέζι και θα αποτελέσει το δίχτυ προστασίας των πολλών.

Υπερασπιστής του παλιού (και μάλιστα του στυγνού καπιταλισμού του 19ου αιώνα) είναι αυτός που θέλει να διαλύσει το κοινωνικό κράτος και τις δομές του προς χάριν των λίγων οι οποίοι περιμένουν στην γωνία για να υφαρπάξουν οτι περισσότερο μπορούν, ως ελάχιστο δείγμα της ματαιοδοξίας που τους διακατέχει.

Συναίνεση στην προσπάθεια για θωράκιση και βελτίωση των δομών του κράτους σαφώς και μπορεί να υπάρξει ώστε να γίνει ένα άλμα προς τα εμπρός με στόχο την ελπίδα για πραγματική ανατροπή προς το συμφερον της λαϊκής και εργατικής τάξης.

Συναίνεση σε νεοφιλέλευθερα εγκλήματα για ένα άλμα στον γκρεμό δεν είναι δυνατόν να αναζητάται τουλάχιστον από τον χώρο της Αριστεράς.

Μάριος Κυριάκος

Βουλευτής Ενωμένης Αριστεράς

Επιτροπή Δημόσιας Διοίκησης, δημόσιας τάξης και δικαιοσύνης

Φιλοσοφική Αθηνών, τμήμα Ιστορίας και Αρχαιολογίας