ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΤΑ Η ΦΑΝΤΑΣΙΩΣΕΙΣ

Κατώτατος μισθός χίλια πεντακόσια ευρώ, πέντε εκατομμύρια δημόσιοι υπάλληλοι για να εξυπηρετούν τις ανάγκες του κράτους πρόνοιας, μηδενική φορολόγηση στα εισοδήματα των πολιτών, όλες οι επιχειρήσεις στο κράτος ρυθμιστή της οικονομικής ζωής πάντα με γνώμονα το δημόσιο συμφέρον και την εθνική κυριαρχία. Σας ρωτώ ευθέως. Γιατί να μην ψηφίσουμε νόμους που να οδηγούν τη χώρα προς αυτήν την συγκεκριμένη πολιτική κατεύθυνση;

Η απάντηση μάς προγειώνει αμείλικτα προς την πραγματικότητα. Δεν έχουμε λεφτά!Προφανώς, για εμάς τους γνήσιους υπερασπιστές του οικονομικού φιλελευθερισμού το ζήτημα αυτό είναι ήσσονος σημασίας, αλλά τουλάχιστον φέρνει τους αγνούς και τίμιους δημαγωγούς προ της ανάληψης των ευθυνών τους. Διότι ακόμη και να θέλαμε δε μπορούμε  να προσλάβουμε υπαλλήλους στο δημόσιο τη στιγμή που ο κρατικός προϋπολογισμός είναι ελλειμματικός.Ακόμη και να το επιθυμούσαμε διακαώς δε μπορούμε να αυξήσουμε τον κατώτατο μισθό γιατί η αγορά απλώς δε μπορεί να τον πληρώσει.

Εν ολίγοις, αυτό σημαίνει ότι σε πολιτικό επίπεδο κάποιες κομματικές αντιλήψεις βρίσκονται κυριολεκτικά εκτός τόπου και χρόνου. Είναι αδιανόητο να τάσσεσαι υπέρ των κρατικοποιήσεων όταν η χώρα δίνει μάχη για την προσέλκυση επενδύσεων κόντρα στην ήδη από καιρό ακμαία γραφειοκρατία και διαφθορά που παρατηρείται στους δημοσίους οργανισμούς. Η άγνοια κινδύνου ή ακόμη χειρότερα ο χυδαίος λαϊκισμός το μόνο που καταφέρνουν είναι να ναρκοθετούν την προσπάθεια ενός λαού και να υποδαυλίζουν την κοινωνική έκρηξη.

Επιτέλους, ας πρυτανεύσει η λογική μέσα στο κοινοβούλιο. Όχι με συνδικαλιστικά αξιακά κριτήρια. Όχι με αναγχρονιστικές συμπεριφορές παλαιοκομματικού τύπου. Αλλά με στάση ευθύνης μπροστά στον ελληνικό λαό. Ευθύνη που σημαίνει να είσαι ρεαλιστής, να κοιτάς τα προβλήματα με σθένος, να παίρνεις τις δύσκολες αποφάσεις μη φοβούμενος το πολιτικό κόστος.

Πράγματι, ευρύτερα ως πολιτικό σύστημα είμαστε δεμένοι με μια άγκυρα που φέρει το όνομα “μεταπολίτευση” και θολώνει την κρίση μας. Είναι καιρός, όμως, να χαράξουμε ορισμένες τομές στην πολιτική μας ιστορία διαγράφοντας τα κακώς κείμενα του παρελθόντος και αποστρεφόμενοι τις διάφορες “απόλυτες” αλήθειες ή καλύτερα φαντασιώσεις που κατέχουμε. Το δίλημμα είναι απλό. Ή εξελισσόμαστε σε μια αυτοστοχαστική και διαβουλευτική πολιτική συλλογικότητα ή γινόμαστε η αιτία για τη δημιουργία της σφοδρότερης τραγωδίας του έθνους μας στη σύντομη ιστορία του νεοελληνικού κράτους.

Τσελεκίδης Αλέξανδρος 

Τομεάρχης οικονομικών της “Φιλελεύθερης Κίνησης”