ΑΟΖ: ΝΕΑ ΕΘΝΙΚΗ ΤΡΑΓΩΔΙΑ Η ΜΕΛΛΟΝΤΙΚΗ ΕΘΝΙΚΗ ΣΩΤΗΡΙΑ

Η κρίση έχει λυγίσει σε τέτοιο βαθμό την ελληνική οικονομία και τον μέσο Έλληνα, μη αφήνοντάς του ελπίδα ανάκαμψης, που όλοι πλέον εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον ορυκτό πλούτο της χώρας και στην ανακήρυξη της ΑΟΖ. Και ενώ η Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη έχει καλλιεργηθεί πλέον στο μυαλό του μέσου Έλληνα με τέτοιο τρόπο, που πιστεύει πως δια μαγείας θα δώσει λύσεις στα οικονομικά προβλήματα της χώρας και θα μας καταστήσει «Σαουδική Αραβία» της Ευρώπης, δυστυχώς η αλλήθεια είναι ότι μάλλον βρισκόμαστε πολύ πιο μακριά από αυτό που νομίζουμε ως «σωτηρία» της Ελλάδας, με μάλλον ελαφρείς χειρισμούς από την ελληνική πλευρά.

Η έναρξη -επίσημα- διαδικασιών για την ανακήρυξη και θέσπιση της ΑΟΖ, παρόλο που είναι νόμιμο δικαίωμα της χώρας βάσει του διεθνους δικαίου και συγκεκριμένα του δικαίου της θαλάσσης, ωστόσο όπως μπορεί να αντιληφθεί ο καθένας θα προκαλέσει «τριβές» με τη γείτονα χώρα Τουρκία και όχι μόνον. Είδαμε τις αντιδράσεις της Αλβανίας και την ακύρωση της συμφωνίας για τα θαλάσσια σύνορα από το συνταγματικό δικαστήριο της, ενώ η Τουρκία φαίνεται πως έχει αναπτύξει πολύ καλές σχέσεις τόσο με τη Λιβύη, όσο και με την Αίγυπτο, χώρες που για την αναγνώριση της ελληνικής ΑΟΖ βασίζοταν η χώρα μας. Το γιατί η Τουρκία πέτυχε να φέρει τη Λιβύη και την Αίγυπτο στις θέσεις της είναι μεγάλο ζήτημα, αλλά πάντως θα αρκεστώ στο να αναφέρω πως όταν στις χώρες αυτές γίνοταν η αλλαγή καθεστώτος η Ελλάδα απουσίαζε παντελώς, ενώ η Τουρκία ήταν εκεί για να παρέχει κάθε είδους υποστήριξη. Επίσης, η Τουρκία φαίνεται αποφασισμένη να τραβήξει τη κατάσταση, αφού αγόρασε και νέο νορβηγικό σεισμολογικό σκάφος και έχει ανακηρύξει έρευνες στα τεμάχια 1, 4, 5, 6, 7 και 12 της κυπριακής ΑΟΖ, καθώς και στην εν δυνάμει Ελλαδική Αποκλειστική Οικονομική Ζώνη μεταξύ Κύπρου και Καστελορίζου. Έχουμε απ’ τη μια λοιπόν μια εχθρική -στις επιδιώξεις μας- γειτονιά, ενώ η Άγκυρα φαίνεται διατεθειμένη να κλιμακώσει τις πιέσεις της.

Η Ελλάδα καλείται λοιπόν να αντιμετωπίσει αυτή τη κατάσταση, εάν θέλει να προχωρήσει στο θέμα του ορυκτού της πλούτου και της αποκλειστικής οικονομικής της ζώνης. Θα πρέπει λοιπόν να αποφασίσει η ηγεσία της χώρας με ποιον τρόπο θα πορευτεί, γιατί παρ’όλο που όλοι μιλάνε για το τυρί, τη φάκα τη δεν την αναφέρουν. Ας θεωρήσουμε ότι από πλευράς κυβέρνησης έχει ληφθεί η απόφαση να προχωρήσει η χώρα. Πρέπει να απαντηθεί ένα καίριο ερώτημα. Ποιον δρόμο θα ακολουθήσει η χώρα για να προχωρήσει; Υπάρχουν δυο δρόμοι, ο ένας είναι «δυναμικός» και «αποφασιστικός» χωρίς υποχωρήσεις στα ζητήματα που θέτει η Τουρκία, όσον αφορά το τμήμα της ΑΟΖ μεταξύ Κύπρου και Καστελορίζου και τις αμφισβητήσεις εθνικής κυριαρχίας, ενώ ο άλλος δρόμος είναι ο «διαβουλευτικός», ο «συμβιβαστικός».

Εάν αποφασιστεί ο πρώτος δρόμος θα πρέπει πρώτα η κυβέρνηση να ελέγξει την αποτρεπτική δύναμη της χώρας, ώστε να μη μπει σε περιπέτειες, τον κίνδυνο –που πάντα ελλοχέυει- να μπει σε περιπέτειες, το κόστος που ενδεχομένως θα έχουν οι όποιες περιπέτειες και τι πόρους, έμψυχους ή άψυχους είναι διατεθειμένη να διαθέσει. Παράλληλα, θα πρέπει να αναλύσει την απόδοση που θα έχει όλο αυτό τον κόστος. Επίσης, σημαντικός παράγοντας για τον πρώτο δρόμο είναι και οι διεθνείς συμμαχίες σε ένα πλαίσιο συσχετισμού δυνάμεων πάντοτε, χωρίς να βασιζόμαστε σε αόριστες υποσχέσεις, ή δυνητικές συμμαχίες. Καλό θα είναι να γίνει από όλους αντιληπτό ότι μόνιμες φιλίες, ή συμμαχίες μεταξύ των κρατών δεν υπάρχουν, παρά μόνο μόνιμα συμφέροντα.

Εάν αποφασιστεί ο δεύτερος δρόμος, θα πρέπει κατ’αρχάς να γνωρίζουμε πως το μόνο σίγουρο είναι ότι θα κάνουμε υποχωρήσεις και συμβιβασμούς αναλόγως με αυτά που ζητά η άλλη πλευρά. Θα πρέπει να δούμε από ποια αφετηρία θα ξεκινήσουμε και μέχρι που είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε πίσω και με τι ανταλλάγματα. Πρέπει δηλαδή να δούμε μέχρι ποιο σημείο είμαστε διατεθειμένοι να κάνουμε υποχωρήσεις και «εκπτώσεις», αλλά και εάν και κατά πόσο αξίζει το κόστος των υποχωρήσεων με την απόδοση που θα είχαμε εάν δεν είχαν γίνει αυτές οι υποχωρήσεις.

Εφόσον γίνουν αυτοί οι υπολογισμοί και διαπιστωθεί ποιος δρόμος είναι αυτός με το μεγαλύτερο συμφέρον και το μικρότερο κόστος θα πρέπει να προχωρήσουμε ως χώρα στο θέμα της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης χωρίς όμως μεγαλοστομίες, επιπολαιότητες και επικοινωνιακά μικροπολιτικά τρικ. Το πρόβλημα όμως που προκύπτει είναι το ζήτημα του χρόνου, καθώς όλα αυτά έπρεπε να είχαν γίνει «χθες», αντ’αυτού μάλλον φαίνεται πως βαδίζουμε σε έναν άλλο δρόμο, του «ότι βρέξει ας κατεβάσει» και του «βλέποντας και κάνοντας» (;), ο οποίος είναι ένας πολύ επικίνδυνος δρόμος, ενώ η Τουρκία μάλλον εφαρμόζει συνταγμένα βήμα-βήμα σχέδιο το οποίο εάν δε καταφέρουμε σύντομα να αντιμετωπίσουμε, θα φέρει μια ακόμη εθνική τραγωδία, αντί για την εθνική σωτηρία που πολλοί ευαγγελίζονται.

Στο Εθνικό Κίνημα πιστεύουμε στο Εθνικό Συμφέρον, πιστεύουμε στην υπεράσπιση των εθνικών θέσεων και των κυριαρχικών δικαιωμάτων της χώρας μας. Εμείς πιστεύουμε ότι σε αντικειμενικούς στόχους και σκοπούς στα εθνικά θέματα, όπως το ζήτημα της ΑΟΖ, δε χωράνε λαϊκισμοί, ή μεγαλοστομίες. Όποιο δρόμο και αν αποφασίσει η κυβέρνηση να ακολουθήσει, εμείς θα προτάσσουμε και θα υπερασπιζόμαστε πάντοτε το Εθνικό Συμφέρον, μακριά από φοβίες, πιστεύοντας στον συσχετισμό εθνικού κόστους – και εθνικού όφελους, δηλαδή απόδοσης, της όποιας απόφασης λάβει η κυβέρνηση, έχοντας πάντοτε όμως στον νου τη μεγάλη ένδοξη και ηρωική ιστορία που φέρουμε στη πλάτη μας ως Κράτος και ως Έθνος.

Κρήτας Δημήτριος,
Βουλευτής του Εθνικού Κινήματος,
Μέλος της Επιτροπής Εθνικής Άμυνας & Εξωτερικών Υποθέσεων,
Φοιτητής του Τμήματος Πολιτικής Επιστήμης Πανεπιστημίου Κρήτης