ΔΗΜΟΣΙΟΙ ΥΠΑΛΛΗΛΟΙ: ΤΟ ¨ΚΟΚΚΙΝΟ ΠΑΝΙ¨

Κάποτε ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης στο έργο του «Ο Πολιτισμός εις το χωρίον» έγραφε «Σ’αυτήν την εποχή που βρεθήκαμε, να σε χαρώ… Μεγάλο κεσάτι, μεγάλη δυστυχία στον κόσμο!… Ο παράς δεν ξέρω που πάει και χώνεται, και δεν βγαίνει στο μεϊντάνι…». Το χρήμα λοιπόν, το χρήμα τότε και σήμερα και πάντα και το μεγάλο ερώτημα που μας βασανίζει ως Ελλάδα στις μέρες μας πώς θα βρούμε άμεσα, τώρα που πιεζόμαστε, που βιαζόμαστε που τα έχουμε ανάγκη πιο πολύ από ποτέ, τα χρήματα για να ξεχρεώσουμε τους δανειστές μας!

Για να δούμε λίγο, όμως, τι είναι αυτό το άμεσα και αυτό το τώρα και πόσο κρατά για την ελληνική περίπτωση. Η κρίση χτύπησε τη δική μας πόρτα το 2009, τότε ήταν που η πολιτική εξουσία ζήτησε την ανοχή του κόσμου για «σφίξει το ζωνάρι» να περιστείλει τις δημόσιες δαπάνες, να μειώσει έξοδα, να αυξήσει φορολογίες ΠΡΟΣΩΡΙΝΑ…. Έτσι, μας έλεγαν, για λίγο, και σε δυο χρόνια θα είμαστε πάλι έξω στις αγορές θα επιστρέψουμε πιο δυνατοί και καλύτεροι!! Σήμερα εν έτι 2013 η κατάσταση δεν είναι απλώς η ίδια αλλά πολύ χειρότερη. Κοινός παρανομαστής του τότε και του σήμερα, οι δημόσιοι υπάλληλοι. Το «hot» ζήτημα που ως δια μαγείας θα έδινε τη λύση. Αν σταματούσαμε τις προσλήψεις στο δημόσιο τομέα, αν περικόπταμε ως και 50% τους μισθούς, τα επιδόματα, τα δώρα, αν τους φορολογούσαμε και 2-3 φορές πάνω θα βρίσκαμε αυτά τα άμεσα χρήματα που τόσο πολύ μας «έκαιγαν». Και όλα αυτά έγιναν, ούτε μία ούτε δύο αλλά τρεις φορές μέσα στο διάστημα 2009-2013. Δημόσιοι υπάλληλοι και μαζί με αυτούς και οι συνταξιούχοι είδαν τα οικονομικά τους να πραγματοποιούν «ελεύθερη πτώση» και σαν να μην έφτανε αυτό να υφίστανται και την κοινωνική κατακραυγή με τις φωνές των υπολοίπων-συμπολιτών μας κατά τα άλλα-να στριγγλίζουν στα ΜΜΕ «καλά τους κάνετε, να τους τα κόψετε όλα, τους τεμπέληδες, τους ανεπρόκοπους, τους βισματίες»… Και όλα αυτά στο όνομα του πρέπει η κυβέρνηση να βρει άμεσα χρήματα.

Μήπως όμως αυτό το άμεσα σαν να παρατράβηξε 4 χρόνια τώρα; Μήπως το γεγονός ότι οι κυβερνήσεις καταφεύγουν χωρίς δεύτερη σκέψη και με μαθηματική βεβαιότητα μόνο στις περικοπές πρώτα των δημοσίων επενδύσεων, έπειτα των εισοδημάτων των δημοσίων υπαλλήλων και ύστερα και στις απολύσεις αυτών δεν αποδεικνύει περίτρανα ότι μακροπρόθεσμο σχέδιο δεν υπάρχει; Αλλά ακόμα και αν υπήρχε το ότι τρεις φορές μέσα σε 4 χρόνια-διόλου ευκαταφρόνητος χρόνος για να ανακάμψει μια οικονομία τη στιγμή που άλλες τα έχουν καταφέρει με απόλυτη επιτυχία μέσα σε 2 χρόνια- έχουν αναγκαστεί να πάρουν βραχυπρόθεσμα μέτρα για να πληρώσουν δόσεις και τοκοχρεολύσια δεν καταδεικνύει την αποτυχία του σχεδίου τους; Και κάτι τελευταίο έστω ότι απολύουμε και τους περιττούς δημοσίους υπαλλήλους και μένουμε με τους απολύτως απαραίτητους κι έστω ότι υπάρχει και μακροπρόθεσμο σχέδιο που οι εκτιμήσεις το θέλουν να επιτυγχάνει τους στόχους του στο μέλλον, στην πιθανότητα οι κυβερνώντες να κληθούν σε επόμενο στραβοπάτημα του προγράμματος να ξαναβρούν άμεσα χρήματα για τη δόση, τι έχει σειρά να θυσιάσουμε για τους δανειστές μας, την εδαφική μας ακεραιότητα μήπως;

Κανένας δεν αντιλέγει ότι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι υπεράριθμοι στην Ελλάδα ας μην ξεχνάμε όμως ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν καρπώθηκαν μία θέση από μόνοι τους αλλά το ίδιο το κράτος τους την προσέφερε για διαφορετικούς λόγους κάθε φορά. Επιπροσθέτως, προτού βιαστούμε να αφορίσουμε τους δημοσίους υπαλλήλους, τις θέσεις τους, τα εισοδήματά τους και τα προνόμια που τους συνόδευαν ας τους αναγνωρίσουμε ότι 4 χρόνια αυτοί και οι συνταξιούχοι ήταν κατά κύριο λόγο που «ξελάσπωσαν» τη χώρα στις αποπληρωμές γιατί και οι πλέον υπέρμαχοι της απόλυσης τους δεν μπορούν να παραβλέψουν ότι αυτοί υπέστησαν τρεις φορές εισοδηματικές περικοπές ως και 50% και αυτοί ήταν που φορολογήθηκαν ως και 6 φορές περισσότερο στα 3 φορολογικά συστήματα που άλλαξαν μέσα στο εν λόγω διάστημα μόνο και μόνο γιατί αυτών των εισοδήματα μπορούσαν οι μηχανισμοί του δημοσίου να ελέγξουν σε μεγαλύτερο και απόλυτο βαθμό.

Εμείς ως Εθνικό Κίνημα στρέφουμε το βλέμμα μας προς τη θέσπιση και υιοθέτηση ουσιαστικών και αποτελεσματικών μακροπρόθεσμων πολιτικών και μέσα από μία σειρά προτάσεων αποδεικνύουμε ότι αντί να ρίξουμε την παρούσα φάση μαζικώς χιλιάδες ανθρώπους στην ανεργία, αυξάνοντας το αντίστοιχο ποσοστό σε περισσότερο από 30% του συνόλου του εργατικού δυναμικού, μπορούμε να αξιοποιήσουμε τα μέσα που έχουμε στα χέρια μας εποικοδομητικά. Γιατί, οι οικονομικές αποφάσεις όσο και να θέλουμε να εθελοτυφλούμε είναι πολιτικές αποφάσεις που απευθύνονται σε ανθρώπινες ζωές και καθορίζουν το μέλλον αυτών.