Περί Συμμαχιών

Κατά τη διάρκεια του φετινού προσυνεδριακού διαλόγου, πολλές συζητήσεις γίνονται όσων αφορά συμμαχίες τις οποίες ενδέχεται να συναντήσουμε, με βάση τις θέσεις που παρουσίασαν τα κόμματα τα οποία συμμετέχουν στην προσομοίωση. Ως βουλευτής της ΕΝ.ΑΡ., με την τοποθέτηση αυτή σκοπό έχω να προσπαθήσω να προσδιορίσω τη θέση του κόμματός μου σε σύγκριση με τα υπόλοιπα, πάντα υπό το προσωπικό μου οπτικό πρίσμα και σε καμιά περίπτωση απαραίτητα εκφράζοντας το σύνολο της ΕΝ.ΑΡ. ενδεχομένως ούτε καν την πλειοψηφία αυτής. Αφορμή των σκέψεων στάθηκε το debate των πολιτικών αρχηγών όπου έγινε η παρουσίαση των βασικών θέσεων των συμμετεχόντων κομμάτων.

   Εθνικό κίνημα: Ο εκ φύσεως εχθρός των ιδεών και ιδανικών της Αριστεράς. Διαχωρισμός του ανθρώπου ανάλογα με το έθνος και όχι με τα ταξικά χαρακτηριστικά που τον καθορίζουν. Αποτέλεσμα αυτού, η μισαλλοδοξία, ο ρατσισμός και η απόκρυψη πως ο εργαζόμενος στην πραγματικότητα δεν υπάγεται σε κανένα έθνος, αλλά στην εργατική τάξη, τα συμφέροντα της οποίας έχει δικαίωμα αλλά και υποχρέωση να προασπίζεται. Επομένως σύγκλιση ΕΝ.ΑΡ.-Εθνικού Κινήματος φαίνεται πως θα είναι ένα ζήτημα στην πράξη δύσκολο. Πέρα όμως από αυτό, παρατηρείται μια τρομακτική φιλελευθεροποίηση των προταγμάτων που θέτει το εν λόγω κόμμα όσων αφορά το οικονομικό σκέλος (τόσο στην εκπαίδευση όσο και σε κεντρικά ζητήματα) πράγμα το οποίο το θέτει( το Εθνικό Κίνημα) σε μεγάλες αντιθέσεις με την πολιτική βούληση της ΕΝ.ΑΡ. Άποψή μου πως το Εθνικό Κίνημα για ακόμη μια φορά θα είναι η (ακόμη πιο δεξιά) πατερίτσα της Φιλελεύθερης Κίνησης και η ΕΝ.ΑΡ. δε θα πρέπει να αναλωθεί σε προσπάθειες συμβιβασμού τόσο στο κοινωνικό όσο και στο οικονομικό κομμάτι.

   Φιλελεύθερη Κίνηση: Το κατεξοχήν κόμμα του οποίου το οικονομικό μοντέλο που προτάσσεται, βρίσκεται σε καθημερινή διαπάλη με τις ανάγκες και τα θέλω του κόσμου της εργασίας. Οποιοσδήποτε συμβιβασμός στην οικονομία με σκοπό τη δημιουργία νομοσχεδίου μαζί με τους φιλελευθέρους θα ήταν πισωγύρισμα για την ΕΝ.ΑΡ., μιας και πρακτικά δεν υπάρχει κανένα απολύτως κοινό πεδίο  στην οικονομία με το κόμμα το οποίο στηρίζει τα συμφέροντα της εργοδοσίας στο όνομα του ανταγωνισμού, ενός ανταγωνισμού ο οποίος το μόνο που μπορεί να επιφέρει, είναι την περαιτέρω μείωση του βιοτικού επιπέδου του λαού. Στο κοινωνικό κομμάτι από την άλλη, παρατηρήθηκε ένα φάσμα θέσεων το οποίο επιτρέπει τη συνδιαλλαγή και γιατί όχι την παραγωγή ενιαίας πολιτικής στοχοθεσίας, (σε πολύ συγκεκριμένα ζητήματα πάντα) με τη λογική όμως κανένα βήμα πίσω από τις κόκκινες γραμμές που έχει οριοθετήσει η βάση της ΕΝ.ΑΡ.

   Σοσιαλιστική Δύναμη: Παρατηρώντας τις θέσεις της Σοσιαλιστικής Δύναμης (ΣΟ.ΔΥ.) στο debate, δεν μπορώ να πω ότι εξεπλάγην ιδιαίτερα με το γεγονός πως τείνουν περισσότερο σε ‘’ακραίες’’ παρά σε σοσιαλδημοκρατικές, όπως είναι και η παράδοση του συγκεκριμένου πολιτικού χώρου. Σημαντικό είναι να μην ξεχνάμε πως τα υπάρχοντα κόμματα δεν είναι αποκομμένα από τις κοινωνικές εξελίξεις, με αποτέλεσμα όταν οι πολιτικοί συσχετισμοί αλλάζουν και λαμβάνουν ένα ξεκάθαρο πολιτικό αριστερό πρόσημο ‘’αναγκάζουν’’ το κέντρο να ακολουθήσει. Ο λαϊκός παράγοντας δείχνει ενδεχομένως να μην υιοθετεί απόλυτα ή να αφομοιώνει άκριτα μια αριστερή ρητορεία και πολιτική, αλλά σίγουρα πλέον την αφουγκράζεται. Η ΣΟ.ΔΥ.  δε θα μπορούσε να αποτελεί εξαίρεση στον κανόνα, κάτι το οποίο όμως σε καμιά περίπτωση δε σημαίνει πως ΕΝ.ΑΡ. και ΣΟ.ΔΥ. από το πουθενά μετατρέπονται σε ενιαίο φορέα με βάση τις θέσεις τους, όπως πολύ προβοκατόρικα έθεσε στο debate των αρχηγών ο επικεφαλής της Φιλελεύθερης Κίνησης, αγνοώντας επιδεικτικά τις ιστορικές αλλά και τις ιδεολογικοπολιτικές (ακόμη και εργαλειακές) διαφορές ανάμεσα στην Αριστερά και τη σοσιαλδημοκρατία. Με αφετηρία τα προαναφερθέντα, είμαι αισιόδοξος για επιμέρους συνεργασίες, παρόλα αυτά θα δοθούν πολλές μάχες τόσο στα έδρανα όσο και σε ανεπίσημες διαδικασίες, με σκοπό η ΕΝ.ΑΡ. να καθορίσει τις εξελίξεις σε σημεία όπου δε διαφαίνεται σύγκλιση πολιτικής βούλησης.

Εν τέλει όμως ποιος θα πρέπει να είναι ο χαρακτήρας της ΕΝ.ΑΡ. που θα ορίσει τα τεκταινόμενα στο Συνέδριο; Αρχικά, σημαντική κρίνεται η αναφορά στο ότι το κόμμα της Αριστεράς περιλαμβάνει ένα ευρύ φάσμα μελών το οποίο ξεκινά από Σοσιαλιστές και φτάνει μέχρι Κομμουνιστές αλλά και υποστηρικτές του υπαρκτού Σοσιαλισμού. Με βάση το δεδομένο αυτό, θεώρησή μου είναι πως η λογική της σύνθεσης είναι επιβεβλημένη με γνώμονα τις δημοκρατικές αξίες που παραδοσιακά διέπουν το χώρο (σε αναντιστοιχία με άλλους χώρους εντός ΜΒΕ) όπως και της ψήφισης επί των νομοσχεδίων εκ συνειδήσεως, γιατί εάν ο τελικός σου στόχος ως Αριστερά είναι η κοινωνική χειραφέτηση, ο μόνος τρόπος για να πετύχεις, είναι να δημιουργήσεις τους όρους ώστε η κάθε μεμονωμένη προσωπικότητα να έχει δικαίωμα επιλογής τόσο στο πιο ασήμαντο, όσο και στο σημαντικότερο ζήτημα. Όσων αφορά τον εξώστρεφο χαρακτήρα του κόμματος, όλοι οι συνάδελφοι συμμετέχοντες στο θεσμό να είναι σίγουροι πως η ΕΝ.ΑΡ. θα παλέψει με όρους ηγεμονίας για τα πιστεύω της, γιατί γνωρίζει πως ο κόσμος τον οποίο εκπροσωπεί σε έναν κόσμο ταξικό, ‘’απολαμβάνει’’ τη θέση του εκμεταλλευομένου. Από τη μικρότερη μέχρι και τη μεγαλύτερη μάχη θα βρίσκεται εκεί να υπερασπιστεί τα συμφέροντα των πολλών έναντι των λίγων, γιατί γνωρίζει πως το δίκιο είναι με το μέρος της και θα το προασπίσει μέχρι τέλους.

Venceremos λοιπόν Σύντροφοι

Καραμπουρνιώτης Θάνος

Βουλευτής στην επιτροπή Μορφωτικών Υποθέσεων

Φοιτητής τμήματος Πολιτικών Μηχανικών ΑΠΘ