Συνέντευξη με τους βουλευτές της Φιλελεύθερης Κίνησης της Επιτροπής Περιβάλλοντος

-Το κυρίαρχο σήμερα δυτικό μοντέλο ανάπτυξης βασίζεται κατά κύριο λόγο στην αλόγιστη σπατάλη των μη ανανεώσιμων πόρων και στο κυνήγι του κέρδους, αψηφώντας πολλές φορές το περιβαλλοντολογικό ή κοινωνικό τίμημα. Η Ελλάδα με τη κατά γενική ομολογία ”Ανήκουμε στη Δύση” θα πρέπει να ακολουθεί το δυτικό μοντέλο. Πώς γίνεται όμως μία χώρα η οποία είναι πλούσια σε φυσικούς πόρους (φως ηλίου, θάλασσα, καλλιέργεια) να ακολουθεί ένα μοντέλο το οποίο δεν αρμόζει με την ίδια τη χώρα και λειτουργεί αυτοκαταστροφικό για την ίδια τη χώρα;

-Ηλιοπούλου-Δίελλα Αλεξία: “Το γεγονός ότι η Ελλάδα συγκαταλέγεται στις χώρες του Δυτικού κόσμου δεν συνεπάγεται και ότι θα έχει κοινή γραμμή επίλυσης των ζητημάτων με τις λοιπές χώρες σε όλους τους τομείς ανεξαιρέτως. Τα τελευταία χρόνια λόγω της οικονομικής κρίσης δεν έχει καταφέρει να δώσει την αρμόζουσα προσοχή στα περιβαλλοντικά προβλήματα και κυρίως στην προώθηση και αξιοποίηση των φυσικών της πόρων. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει ότι αποδέχεται το δυτικό πρότυπο κατασπατάλησης των μη ανανεώσιμων φυσικών πόρων, αλλά ότι αδυνατεί με δικές της δυνάμεις και χωρίς την οικονομική στήριξη των υπόλοιπων δυτικών χωρών, να φέρει τις αλλαγές που χρειάζονται. “

-Κοιλανίτης Σαράντης: “Για αρχή, η Δύση είναι αυτή η οποία γέννησε την προστασία του περιβάλλοντος. Έχει το πλεονέκτημα να τροποποιεί το μοντέλο ανάπτυξης και να το κάνει προοδευτικά αειφόρο. Πιο συγκεκριμένα, στη χώρα μας, όπου και ισχύουν οι κανονισμοί της Ε.Ε., το μοντέλο ανάπτυξης οδεύει προς μία κατεύθυνση φιλική προς το περιβάλλον, οπότε θεωρώ πως η τοποθέτησή σας είναι ολίγον τι τόσο άτοπη, όσο και ΕΝΑΡίζουσα, έαν λάβουμε υπόψιν και τα λιγοστά και συχνά αναξιόπιστα ποσοστά ενέργειας που μπορούν να καλυφθούν από τους φυσικούς πόρους που προαναφέρατε. “

-Λαμπροπούλου Μαρία: “Υπάρχει δυστυχώς ελλιπής ενημέρωση και ευαισθητοποίηση των πολιτών σε αυτό το θέμα και παράλληλα χαμηλή ανάπτυξη του τομέα, την οποία επιβαρύνει η οικονομική κρίση των τελευταίων ετών.”

-Μετά το Σύνταγμα του 1975 και ακόμη πιο εξασφαλισμένα στην αναθεώρηση  αυτού το 2001, τίθεται ως υποχρέωση του Κράτους καθώς και δικαίωμα του πολίτη να φροντίζει για το περιβάλλον. Πώς είναι εφικτό να μειωθεί η ρύπανση της ατμόσφαιρας σε μεγάλες πόλεις όπου ολοένα και περισσότερο η κυκλοφοριακή συμφόρηση αποτελεί συχνό φαινόμενο και η χρήση Ι.Χ. αποτελεί σχεδόν μόνιμη επιλογή των πολιτών;

-Λογδανίδης Χαράλαμπος: “Η ρύπανση της ατμόσφαιρας μπορεί να μειωθεί αρχικά με την κινητοποίηση των πολιτών στο να χρησιμοποιούν τα μέσα μαζικής μεταφοράς η ποδηλάτων στις μετακινήσεις τους. Επίσης μπορούν να δοθούν κίνητρα στους πολίτες να αντικαταστήσουν τα παλιά και ρυπογόνα αυτοκίνητα τους με αυτοκίνητα νέας τεχνολογίας”

-Λουπέμης Κωνσταντίνος: “Ο πολίτης εκτός από δικαίωμα φροντίδας φέρει προσωπική ευθύνη για τη προστασία του περιβάλλοντος. Οι εξαντλητικοί ρυθμοί των μεγαλουπόλεων απεικονίζονται στην καθημερινή κυκλοφοριακή συμφόρηση. Οι πολίτες στη προσπάθεια ανεξαρτητοποίησης τους από το ΙΧ πρέπει να βοηθηθούν από την ίδια τη πολιτεία με εκσυγχρονισμό των ΜΜΜ. Η καλυτέρευση τους θα επιτευχθεί με την δημιουργία νέων και λεωφορειακών γραμμών (εξπρές, 24ωρα κτλ.). Με την συχνότερη ανταπόκριση λεωφορειακών γραμμών, προαστιακού και μετρό. Συνάμα οι κάτοικοι που χρησιμοποιούν τα ΜΜΜ να επιβραβεύονται ανταποδοτικά. Οι παραπάνω τρόποι είναι ενθαρρυντικοί ώστε να αποφευχθεί η χρήση του προσωπικού μέσου μεταφοράς. Τέλος, η καθιέρωση του καταλύτη στα αυτοκίνητα αποτρέπει την εκπομπή των άκαυστων αερίων και οξειδίων που παράγουν οι μηχανές εσωτερικής καύσης. Επίσης ο ιονισμός στις καμινάδες των εργοστασίων μειώνει την εκπομπή των βλαβερών αερίων κατά 90%. Σε φαινόμενα μη ύπαρξης ή μη λειτουργίας καταλύτη και ινονιστή αρμοδία όργανα να προβαίνουν σε κυρώσεις που να είναι αποτρεπτικές για αντίστοιχα φαινόμενα στο μέλλον.”

-Μουράντ Σαμπέρ Αιμίλιος: “Η πηγή του προβλήματος για την οχληρή και νοσηρή κατάσταση των ελληνικών μεγαλουπόλεων βρίσκεται στην τοπική αυτοδιοίκηση. Η μεταστροφή προς μία πιο πράσινη και καθαρή πόλη έγκειται κυρίως στην αλλαγή νοοτροπίας τόσο σε διοικητικό όσο και σε κοινωνικό επίπεδο. Εν πρώτοις, η αναβάθμιση των μέσων μαζικής μεταφοράς και η ευπρεπής και κοινωνικώς ωφέλιμη λειτουργία τους είναι εκ των ων ουκ άνευ προϋπόθεση για την υιοθέτηση νέας αντίληψης. Επιπλέον, η δημιουργία εκτενών, και όχι εν είδει δειγμάτων, ποδηλατοδρόμων και πεζοδρόμων θα συμβάλλουν στη βαθμιδόν απεξάρτηση από τα Ι.Χ. και στη διαμόρφωση της οικολογικής συνείδησης των πολιτών. Πλέον αυτών, η επιβολή τελών επί των διανυθέντων χιλιομέτρων ετησίως, και όχι μόνο βάσει της παλαιότητας, των οχημάτων θα καταστήσουν τα Ι.Χ. ως την έσχατη και όχι πρώτιστη επιλογή των πολιτών για τις τοπικές τους μετακινήσεις. Τέλος, η δημιουργία κινήτρων για την αντικατάσταση των οχημάτων των πολιτών με νέα υβριδικά και οικολογικά οχήματα θα λειτουργούσε ευεργετικά σε αυτό το ζήτημα. “

-Σε μία χώρα η οποία τα τελευταία 8-9 χρόνια βιώνει μία από τις κρισιμότερες καμπές της ιστορίας της όσον αφορά κρίση σε όλα τα επίπεδα (οικονομικό, αξιών, κοινωνικοπολιτικό) σε περίοδο δημοκρατίας, κατά πόσο μπορεί να θυσιάσει στο βωμό της οικονομικής ανάπτυξης την προστασία του περιβάλλοντος;

-Νασιμπιάν Χαράλαμπος: “Υπό τις παράπνω εκτιθείσες συνθήκες, μια χώρα πρέπει να σταθμίζει όλους τους τομείς για την λήψη μέτρων και αποφάσεων. Ασφαλώς πολλές φορές η ανάπτυξη της οικονομικής δραστηριότητας μπορεί να γίνεται σε βάρος του περιβάλλοντος αλλά και αντίστροφα, η προστασία του περιβάλλοντος να δρα επιβαρυντικά για την οικονομία. Στην Ελλάδα του 2018 επιβάλλεται η στάθμιση των δύο αυτών τομέων, και δεν πρέπει το βάρος να πέφτει μονομερώς σε έναν από αυτούς. Μία χώρα, όπως η Ελλάδα, δεν δύναται να παραμελήσει τα οικονομικά της συμφέροντα, στο όνομα του περιβάλλοντος, δεδομένης της σημερινής της θέσης, αλλα και όταν η προστασία του περιβάλλοντος αποβαίνει υπέρμετρα επαχθής για την οικονομική ανάπτυξη της χώρας, αυτή πρέπει να υποχωρεί εν μέρει. Η λύση είναι κάπου στη μέση. Όταν η διαφορά είναι δυσανάλογα επαχθής για τον έναν τομέα, πρέπει να γίνονται αμοιβαίες υποχωρήσεις. Δεν πρέπει να είμαστε απόλυτοι για καμία από τις δύο πλευρές, αλλά, όσο είναι αυτό εφικτό, πρέπει να αντιμετωπίζονται τα δύο ζητήματα με σύνεση και αντίστοιχη σοβαρότητα.”

-Ξυπνητήρη Μαρία: “Η χώρα, και ενώ βιώνει μια βαθύτατη κρίση, δεν πρέπει να θυσιάσει την προστασία του περιβάλλοντος στο βωμό του κέρδους αλλά οφείλει να τη συνδυάσει αρμονικά με την οικονομική ανάπτυξη. Έτσι, μπορεί να υιοθετήσει την αειφόρο ανάπτυξη προκειμένου να αξιοποιήσει με συνετό τρόπο τους φυσικούς πόρους που διαθέτει σε μεγάλο βαθμό. Είναι απαραίτητο να σταθμίζονται όλες οι παράμετροι και να μην ρίχνεται το βάρος μονομερώς σε καμία από τις δύο πλευρές.”

-Τοροσιάδης Νικόλαος: “Ναι μεν η χώρα βιώνει μία από τις κρισιμότερες καμπές της ιστορία της όσον αφορά την κρίση σε όλα τα επίπεδα αλλά η προστασία του περιβάλλοντος είναι επίσης ένα κρίσιμο θέμα το οποίο δεν θα πρέπει να παραμελείται ακόμα και σε αυτούς τους δύσκολους καιρούς. Ανέφερα προηγουμένως πως η χώρα μπορεί να στραφεί και να ζητήσει βοήθεια από την ΕΕ, τον ΟΗΕ και άλλων παγκόσμιων φορέων, όσον αφορά το κομμάτι αυτό.”

Ρεπορτάζ: Θοδωρής Χαραλαμπάκης