Τελετή Λήξης ΜΒΕ 2014 – Όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν…

…ή μήπως τώρα αρχίζουν;

 Πριν λίγο σβήσαμε τα φώτα και κλείσαμε την κουρτίνα του 2ου Μοντέλου Βουλής των Ελλήνων και αποφάσισα να γράψω αυτό εδώ το άρθρο, το οποίο σίγουρα είναι μη αναμενόμενο, αλλιώτικο από όλα όσα είχαμε συνηθίσει ως τώρα, καθαρά προσωπικό και βιωματικό!

Στην παράσταση αυτή, που κράτησε 4 μέρες στο θέατρο της “Βουλής”, οι ηθοποιοί ήταν πολλοί και καλοί! Γίναμε βουλευτές, υπουργοί, νομική υπηρεσία, δημοσιογράφοι, προσωπικό! Γνωρίσαμε από κοντά για λίγο τον πραγματικό κοινοβουλευτικό βίο, τη δυσκολία της λήψης αποφάσεων -ειδικά όταν πρόκειται για την ίδια σου τη χώρα και τους πολίτες της- την κατάθεση νομοσχεδίων, την υπερψήφιση ή καταψήφισή τους, την τέχνη της επιχειρηματολογίας και της πειθούς κλπ.! Όλα αυτά μέσα σε ένα κλίμα που δεν του έλειπε τίποτα: εντάσεις, φασαρίες, κόντρες, γέλια, πλάκες, εκνευρισμοί, θυμοί, υποχωρήσεις, συνεννοήσεις… Μπορεί αρκετές φόρες να διαπληκτιστήκαμε, να τσακωθήκαμε, να είχαμε κουραστεί από τις τόσες ώρες και να θέλαμε να φύγουμε, να πεινούσαμε, να νυστάζαμε και να αναθεματίζαμε την ώρα και τη στιγμή που ξυπνούσαμε χαράματα – λόγω και των βραδινών εξόδων στις οποίες έπρεπε να παραστούμε- αλλά στο τέλος έμεινε μια πολύ γλυκιά γεύση! Προσωπικά, μιλώντας, και με μεγάλη ειλικρίνεια γνωρίσα μερικά πολύ αξιόλογα άτομα, τα οποία θάυμασα και γενικά προσπάθησα να τους ενημερώσω για αυτό- όχι ότι περιμένουν από μένα να το μάθουν, αλλά το “άξιο” το λες και δεν το κρατάς, δεν υπάρχει κανένας λόγος ζηλοφθονίας και ανταγωνισμού-! Παιδιά στην ίδια ηλικία με μένα, που με εντυπωσίασαν με τις γνώσεις τους, το επίπεδό τους, την προετοιμασία που είχαν ρίξει από πριν για την προσομοίωση αυτή, το λόγο τους, το δυναμισμό τους, το τι έχουν κάνει μέχρι τώρα στη ζωή τους και το τι σκοπεύουν να κάνουν!

ΜΠΡΑΒΟ ΣΑΣ!

Άτομα, με τα οποία απορούσες γιατί μιλούσαν σε τόσο έντονους τόνους και κοκκίνιζαν, για το οποία έλεγες: “Το έχει πιστέψει αυτός, πολύ σοβαρά το έχει πάρει αυτή, καλά νομίζει πως είναι όντως βουλευτής; Γιατί τόσο πάθος; Ας χαλαρώσουν λίγο”, αλλά όταν τα πλησίαζες σ’ ένα διάλειμμα ή μετά το πέρας των εργασιών για να τους μιλήσεις ήταν εξαιρετικοί, χαμογελαστοί, ευγενικοί και…ήρεμοι! Τελικά, όντως επιβάλλεται να πιστεύουμε στη νέα γενιά, σε μας, ναι στους Έλληνες εννοώ, γιατί δεν νομίζω πως υστερούμε κάπου έναντι των υπολοίπων Ευρωπαίων και λοιπών – δυστυχώς όμως, δεν αφήνει πολλά περιθώρια  η χώρα μας σε κάτι τέτοια άτομα-! Από την αρχή το έλεγα ότι θα περάσουν πολύ γρήγορα αυτές οι μέρες, κάτι που όντως συνέβη! Αυτές είναι σκέψεις δικιές μου – συγκεκριμένα τις έκανα στο δρόμο του γυρισμού όταν ήμουν στο μετρό-, και ένιωσα την επιθυμία- ίσως και ανάγκη- να σας τις γνωστοποιήσω!

Ως δημοσιογράφος, μάλλον είμαι πιο αντικειμενικός στο κομμάτι αυτό και ως παρατηρητής της όλης διαδικασίας! Ας ανανεώσουμε, λοιπόν, το ραντεβού μας για την επόμενη χρονιά, το 2015, για να ζήσουμε πάλι μια αντίστοιχη περιπέτεια και να υποδυθούμε νέους ρόλους πολλά υποσχόμενοι!