«Εγώ θέλω να μάθω πράγματα, να βγω έξω, να αλλάξω το μυαλό μου και μετά να γυρίσω να αλλάξω την Ελλάδα».
Νηφάλιος πια θέλω να κάνω τον απολογισμό. Νηφάλιος από την ένταση του διαλόγου, την ένταση των συναισθημάτων της ψηφοφορίας, την ένταση του πάθους για τη Δημοκρατία. Δε θα πω μεγάλες κουβέντες για το Μοντέλο Βουλής των Ελλήνων. Τα μεγάλα λόγια οδηγούνται με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό ή ακόμα χειρότερα στην ανακύκλωση. Θα αρκεστώ στη νηφάλια πια καταγραφή των σκέψεων που πέρασαν από το μυαλό μου τα 5 δευτερόλεπτα που με χώρισαν από το συνεδριακό χώρο μέχρι το ταξί.
Κρατούσα που λέτε το χέρι της Κυπαρισσίας και περπατούσαμε στο πλακόστρωτο της «Διακονίας» κατευθυνόμενοι προς την έξοδο. Κοιτούσα τα βήματα μας, άκουγα το τακ-τακ της γόβας της για να μου δίνει ρυθμό και σκεφτόμουν όλα όσα έγιναν τις τελευταίες μέρες. Όλα όσα έγιναν στην Ολομέλεια. Ένοιωθα κάτι περίεργο. Ένα συναίσθημα που όσο κι αν προσπάθησα δεν μπόρεσα να το χαρακτηρίσω μονολεκτικά. Ένα κράμα ή αν θέλετε συνονθύλευμα συναισθημάτων που το σίγουρο ήταν ότι για μένα ήταν πρωτόγνωρο. Περιελάμβανε όμως τα εξής:
Χαρά που είδα ότι υπάρχουν άνθρωποι εκεί έξω οι οποίοι μπορούν ανά πάσα στιγμή να με βοηθήσουν να οδηγήσουμε τη βάρκα μας σε πελάγη φιλικά. Άνθρωποι που μπορώ να βοηθήσω , να βάλω πλάτη, για να γίνουν καπετάνιοι. Ένοιωσα όμως και απογοήτευση που έπρεπε να περιμένω τόσο πολύ για να τους βρω. Ένοιωσα επίσης το φορτίο εκείνο που καβαλάει ξαφνικά και «ανεπαισθήτως» την πλάτη σου και σου λέει «Πέτρο βλέπεις ότι υπάρχουν δυνατότητες, ΔΕΝ έχεις δικαιολογίες.» Ένοιωσα και τη Δημοκρατία να με δικαιώνει γιατί όταν όλοι την πολεμούσαν εγώ την υπερασπιζόμουν στα δικά μου χαρακώματα. Με δικαίωσε όμως γιατί μου έστειλε κι άλλους πολεμιστές.
Ένοιωσα όμως αισιοδοξία και τιμή που ανήκω σε μία γενιά που μπορεί… Γεμάτος αισιοδοξία που ανήκω σε μία γενιά που μπορεί …
κι εκεί(Στο μπορεί…) σταμάτησα να σκέφτομαι μπερδεμένα και κατέληξα στην πρώτη μου συγκροτημένη σκέψη.
Δεν πρέπει να παίρνουν τα μυαλά μας αέρα επειδή αποθεώσαμε τις Δημοκρατικούς Θεσμούς. Δεν πρέπει να σταματήσουμε να πολεμάμε για αυτούς και να τους υπερασπιζόμαστε σε κάθε δυνατή ευκαιρία. ΜΕΣΑ ΚΑΙ ΕΞΩ ΑΠΟ ΤΟ ΜΒΕ. Και πρώτοι απ’ όλους οι δύο ιδρυτές. Μιχάλη και Θωμά, Θωμά και Μιχάλη σας ξέρω, με ξέρετε και επιτρέψτε μου μια παραίνεση. Συνεχίστε τη σκληρή σας δουλειά «σιγανά και ταπεινά» όπως σας ξέρω. Κλείστε τα αυτιά σας στις Σειρήνες που θα ακουστούν και προχωρήστε με σπουδαιότερο σύμμαχο τη συνείδηση σας. Μην την αφήσετε στον δρόμο.
Και συνέχισα τις μπερδεμένες σκέψεις μου. Μπορούμε. Αυτό κατάλαβα. Πριν το συνέδριο ήξερα ότι μπορούσαμε το χειρότερο. Μετά από αυτό μπορώ και ελπίζω για το καλύτερο. Τα βρήκαμε ρε γαμώτο. Αριστερά, Δεξιά, Κέντρο, Έξω αριστερά Δεξιά χαφ και αμυντικοί, ΟΛΟΙ ΤΑ ΒΡΗΚΑΜΕ. Εθνικόφρονες και Φιλελεύθεροι φώναζαν «Εμπρός Λαέ μη σκύβεις το κεφάλι». «Ρε ο Τζανέτος έσκισε το νομοσχέδιο, ο Υπουργός τον έδειχνε με το δάχτυλο και μετά γελούσανε μαζί και φώναζαν «Εμπρός λαέ» και «ΜΒΕ-ΜΒΕ». ΤΑ ΒΡΗΚΑΜΕ ΡΕ ΓΑΜΩΤΟ. Μπορέσαμε. Γιατί δε συνεχίζουμε; Θα συνεχίσουμε; Θα σωθούμε; «Ξέρεις Κυπαρισσία θέλω να το ξαναζήσω, θα ξαναείναι έτσι; Πρέπει να είναι έτσι! Αν είναι έτσι την πρώτη φορά σκέψου πως θα είναι την επόμενη; Και σε 30 χρόνια; Αν μερικοί από αυτούς είναι στη Βουλή; Θα είναι έτσι Κυπαρισσία;».
Μπορεί ναι. Μπορεί ίσως. Μπορεί να μπορεί. Μπορεί και όχι. Αλλά νομίζω ότι εμείς χτίσουμε τα «μπορώ» της ζωής μας. Ο καθένας το δικό του. Στο ΜΒΕ όμως είδα για πρώτη φορά να χτίζουμε ένα τεράστιο «Μπορούμε»
Είθε να συνεχίζουμε να χτίσουμε τα προσωπικά μας «μπορώ» και όλοι μαζί το δικό μας «Μπορούμε».
Υ.Γ. 1- τα 3 στα 8 βραβεία στην Εν.Αρ. και βραβείο Δημοκρατίας στο Εθνικό Κίνημα. Ένα αποτέλεσμα με σπουδαίους συμβολισμούς που δε αναφέρω για να μη σας δώσω μασημένη τροφή.
Υ.Γ. 2- συνεχίστε ρε μαλάκες να ακούτε, να μαθαίνετε να υψώνετε τη φωνή σαν και να υπηρετείται τη Δημοκρατία
Το κείμενο αυτό γράφτηκε σε ένα καφέ των Βρυξελλών και αφορμή του στάθηκε κάτι που άκουσα από το Θάνο το οποίο και παραθέτω αυτολεξεί: «Εγώ θέλω να μάθω πράγματα, να βγω έξω, να αλλάξω το μυαλό μου και μετά να γυρίσω να αλλάξω την Ελλάδα».
Τερζής Πέτρος
(τέως) Τομεάρχης Εθνικού Κινήματος στην επιτροπή
Εξωτερικών και Εθνικής Άμυνας
Ο Τερζής έκανε αυτές τις σκέψεις μέχρι να μπει στο ταξί. Ο Τερζής έγραψε αυτό το κείμενο σε ένα καφέ των Βρυξελλών. Αυτό είναι το πρόβλημα κύριε Τερζή. Ότι αυτοί που, όντως πλήττονται, αυτοί που δεν μπορούν να τα βρουν, να συνεννοηθουν, είναι αυτοί που δεν μπόρεσαν να έρθουν στο ΜΒΕ. Είναι αυτοί που, όταν τα μέλη των ΚΟ πιέζονταν να ακολουθήσουν ενιαίες κομματικές γραμμές για την ΕΙΚΟΝΙΚΗ μείωση των ορίων του κατώτατου μισθού είχαν δει τον κανονικό τους μισθό να πέφτει πραγματικά.
Κύριε Τερζή, όμορφες οι σκέψεις σας. Ακόμα πιο αξιέπαινες οι προσπάθειες του Μιχάλη και του Θωμά. Δυστυχώς, όμως, από εκεί μέσα (και ίσως σε αυτό πράγματι προσιδιάζει το ΜΒΕ με την πραγματική Βουλή) ελάχιστοι άνθρωποι πήγαν γιατί είχαν πρακτική ανάγκη να αλλάξουν την πραγματικότητα (έστω και σε επίπεδο προσομοίωσης).
Η υπομονή, η ψυχραιμία, η διαλλακτικότητα, όλα αυτά που πράγματι χαρακτήρισαν αυτό το τετραήμερο ήταν πράγματι πρωτόγνωρα, παραμένουν,όμως, προνόμιο. Κι αυτό γιατί δεν μπορείς να πείσεις κανέναν άνεργο, κανέναν άστεγο και κανένα ζητιάνο, όσα κι αν είναι λογικά τα επιχειρήματα σου, όποια κι αν είναι η κομματική σου γραμμή, ότι είναι αναγκαία η μείωση του κατωτάτου μισθού. Δεν μπορείς να τον πείσεις πως ο μόνος δρόμος για βελτίωση της ζωής του είναι ο διάλογος και τα επιχειρήματα. Αυτός εύλογα θα απαντήσει με επίθεση στην επίθεση που δέχεται η ζωή του.
Κύριε Τερζή, αυτό που προσπαθώ να σας πω είναι πως αυτός ο εξαιρετικός, διαυγής και τεκμηριωμένος λόγος είναι επίσης προνόμιο. Πόσοι, άλλωστε έχουν ακόμα την ευχέρεια να τους περιμένει ταξί για να γυρίσουν κουστουμαρισμένοι στο σπίτι τους? Αυτό είναι το πρόβλημα. Ότι τον πολιτικό ορθολογισμό που εκφράσατε μέσω του κειμένου σας, ως επί το πλείστον μόνο αυτή η μερίδα προνομιούχων ανθρώπων μπορεί να τον εκφράσει.
Σε κάθε περίπτωση, να είστε καλά. Τουλάχιστον οι σκέψεις σας φάνηκαν ειλικρινείς, πολύ περισσότερο από το ”εμπρός λαέ, μη σκύβεις το κεφάλι” που εκστόμισε αλλόφρων ο Υπ. Οικονομικών υπό τον πανηγυρικό χορό της ΕΝ.ΑΡ.
Καλή συνέχεια!
Σε ευχαριστώ πολύ για την απάντηση σου.
Ας το ξεκαθαρίσω όμως. Δεν περίμενα από το μοντέλο να μειώσει τους μισθούς ή να βρει δουλειά στους άνεργους. Περίμενα να δω μία νεολαία( όχι προνομιούχα) να στέκεται στο ύψος των περιστάσεων που τις αναλογούν και να σηκώσει το φορτίο της απόφασης έστω και σε εικονικό στάδιο. Δεν μπορώ να καταλάβω το συλλογισμό σου περί προνομιούχας θέσης των συμμετεχόντων. Η συμμετοχή στο Μοντέλο Βουλής των Ελλήνων προφανώς και δεν είναι προνόμιο το οποίο μπορούν να απολαμβάνουν οι άριστοι. ΔΩΡΕΑΝ ήταν τέλος πάντων. Εγώ που συμμετείχα και πήγαινα με τα ταξί προφανώς δεν είμαι προνομιούχος. Απο πότε τέλος πάντων το ταξί το οποίο μάλιστα μοιράζεσαι δείχνει προνομιούχα θέση. Ακόμα και το ταξίδι μου στις Βρυξέλλες, ήταν προσφορά ενός συνεδρίου (Europass 2012) λόγω προσωπικής διάκρισης, και συνεπώς προφανώς και δεν είμαι προνομιούχος. Δε σου επιτίθεμαι με κανένα τρόπο, απλώς θέλω να ξεκαθαρίσω ότι τα ειλικρινή λόγια που διάβασες στο άρθρο μου, δεν ειπώθηκαν εκ του ασφαλούς από έναν εξασφαλισμένο οικονομικά προνομιούχο νέο!
Τα προβλήματα που αντιμετώπιζε ο κόσμος προφανώς και παρέμειναν μετά το συνέδριο. Και θα παραμείνουν εικάζω και μετά το δεύτερο και το τρίτο ΜΒΕ. Προ συνεδρίου είχα απογοητευτεί από το ποιόν της πολιτικά σκεπτόμενης νεολαίας. Ωστόσο αυτό που ήθελα να τονίσω εγώ σε καθαρά προσωπικό επίπεδο ήταν το ότι είδα προσωπικότητες με τις οποίες είχαμε τις ίδιες ανησυχίες, σκεφτόμασταν με τον ίδιο τρόπο και είχαμε το ίδιο όραμα.. Όπως κι εγώ έτσι κι αυτοί μέχρι τότε ήταν συνειδησιακά απομακρυσμένοι από τις συνελεύσεις των σχολών, από τις ολομέλειες και τα σχήματα των παρατάξεων και πάλευαν στα δικά τους χαρακώματα. Αν δεν ήταν το ΜΒΕ, δε θα γνώριζα τέτοια άτομα.
Εν τέλει, μετά το ΜΒΕ άρχισα να ελπίζω. Να ελπίζω ότι ίσως αλλάξει κάτι στον τρόπο με τον οποίο σκέφτεται η γενιά μου. Ίσως αλλάξει κάτι στο εργοστάσιο αυτών κομμάτων που είχε στηθεί εδώ και καιρό. Ίσως είναι η αρχή για τη στροφή στη δημιουργία πολιτικών-ιδεολόγων και όχι πολιτικών-αναρριχιτών σε μία κομματική πυραμίδα.
Φιλικά Πέτρος