ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑ

Ήταν το πρωί της Κυριακής 20/01/2013, όταν στις 10.40 το πρωί αυτοσχέδιος εκρηκτικός μηχανισμός εξερράγη στο πρώτο υπόγειο παρκινγκ του εμπορικού κέντρου The Mall Athens στο Μαρούσι. Άγνωστος, μία ώρα πριν την τρομοκρατική επίθεση, είχε προειδοποιήσει καλώντας την «Ελευθεροτυπία» και τον διαδικτυακό τόπο ενημέρωσης Zougla.gr και γνωστοποιώντας την τοποθέτηση βόμβας στο πολυκατάστημα. Να σημειωθεί πως τις Κυριακές στο εμπορικό κέντρο φτάνει πλήθος κόσμου καθώς εστιατόρια, καφετέριες και κινηματογράφοι παραμένουν ανοιχτά.

Σύσσωμη η πολιτική ηγεσία καταδίκασε το γεγονός χαρακτηρίζοντας το ως ένδειξη έκπτωσης της σύγχρονης δημοκρατίας. «Η τρομοκρατία απειλεί πλέον την κοινωνία» είναι μία από τις χαρακτηριστικότερες δηλώσεις που έγιναν επί του γεγονότος από εκπρόσωπο της Δημοκρατικής Αριστεράς. Εμείς, όμως, ως πολίτες, μήπως πρέπει να αναρωτηθούμε ποιοι είναι οι λόγοι που σε περιόδους οικονομικής και κοινωνικής ανισορροπίας αναδεικνύονται επανειλημμένα τέτοιου είδους φαινόμενα κοινωνικής νοσηρότητας, όπως οι τρομοκρατικές επιθέσεις;

Κάνοντας μια έρευνα σχετικά με την τρομοκρατική δράση στη χώρα μας παρατηρήσαμε πως η τρομοκρατική ιστορία της χώρας φαίνεται να είναι αρκετά πλούσια. Η τρομοκρατία, λοιπόν, στην Ελλάδα δε σχετίζεται μόνο με επιθέσεις ενάντια στο πολιτικό σύστημα της εκάστοτε εποχής. Πιο συγκεκριμένα, ας μη ξεχνάμε τη «Λευκή Τρομοκρατία» που υπέστησαν αριστεροί πολίτες από ένοπλες παρακρατικές ομάδες, μετά τη Συμφωνία της Βάρκιζας (Φεβρουάριος 1945) με αποκορύφωμα τη δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη βουλευτή της Ε.Δ.Α. (Ενιαία Δημοκρατική Αριστερά).

Ωστόσο, οι τρομοκρατικές οργανώσεις στη χώρα μας συστάθηκαν ως επί τω πλείστω μετά το 1974 και την πτώση της δικτατορίας και η δράση τους αφορά αποκλειστικά σε επιθέσεις, όπως ληστείες ή βομβιστικές. Οι πιο σημαντικές από αυτές είναι η «17 Νοέμβρη», της οποίας η δράση εκτείνεται σε βάθος σχεδόν 30 χρόνων –εξαρθρώθηκε το 2002-, ο «Επαναστατικός Λαϊκός Αγώνας» καθώς και διάφορες οργανώσεις, που φαίνεται να σχηματίστηκαν τα τελευταία χρόνια, όπως η «Σέχτα Επαναστατών» και η «Συνωμοσία των Πυρήνων της Φωτιάς».

Πώς όμως η σύγχρονη οικονομική, συστημική και, εν προκειμένω, ηθική, κυρίως, κρίση λειτουργεί ως προσάναμμα στην πυροδότηση τρομοκρατικών επιθέσεων; Ανασφάλεια, φόβος, κατακλυσμός από έμμεσες απειλές της πολιτικής ηγεσίας, ανεπάρκεια εκπλήρωσης οικονομικών υποχρεώσεων στο μέσο νοικοκυριό εγείρουν τέτοια φαινόμενα. Αν αναλογιστούμε τους συνήθεις πρωταγωνιστές θα βρούμε μεταξύ τους νέους -ανηλίκους ακόμα- που βρίσκουν στη δράση τους αυτή την ευκαιρία να διοχετεύσουν την αντίδραση που τους δικαιολογεί η νεότητά τους. Την τάση αυτή των νέων να δραστηριοποιούνται σε τέτοιου είδους οργανώσεις δύο είναι οι ακρογωνιαίοι λίθοι που τη θεμελιώνουν, η διαφθορά της υπό κρίση κοινωνίας και η θέση της πολιτικής σε αυτό το φαινόμενο.

Αρχικά, μία κοινωνία εχθρική, που κρύβει κινδύνους για τον πολίτη της, που δεν θέτει περιορισμούς στην άμετρη διακίνηση βίαιων ερεθισμάτων, είναι λογικό να αναπαράγει πρόσωπα που ερωτοτροπούν και τα ίδια με την βία και τον εκφοβισμό. Πρόσωπα, που πάνω στην έκρηξη της νεότητάς τους, ανθίστανται μόνοι και άρα με ακατάλληλο εξοπλισμό βιώνοντας τη σημερινή κρίση, βλέποντας προσδοκίες και όνειρα να διαψεύδονται και συμπάσχοντας με τις δυσκολίες της οικογένειάς. Ένας συγκερασμός, λοιπόν, βίαιων εικόνων που αποκτώνται από μικρές ηλικίες, νεανικής επιπολαιότητας και οικονομικών δυσχερειών, που ανάγονται στην κρίση, εξάρει τέτοιου είδους φαινόμενα.

Έπειτα, δεν θα πρέπει να αγνοήσουμε μία δεύτερη αιτία που εντοπίζεται στην πολιτική σκοπιμότητα που υπάρχει πίσω από τέτοιου είδους εγκληματικές εξάρσεις. Προχωρώντας λίγο βαθύτερα, ίσως, διαπιστώσουμε πως η σύγχρονη τρομοκρατία είναι στην πραγματικότητα μία αντιτρομοκρατία σε εκείνη που η ίδια η ηγεσία ασκεί στο λαό με τις διάφορες απειλές για την κατάσταση της χώρας. Καταλήγουμε, λοιπόν, πως η ανάγκη των πολιτικών να πολιορκούν με φόβο και απειλές πυροδοτεί τέτοια φαινόμενα με εκπροσώπους τους νέους που ξεσπούν, έτσι, την οργή τους μέσα σε μία κοινωνία που φθείρεται.

Κλείνοντας, συμπεραίνουμε πως η τρομοκρατία φαίνεται να ανθεί σε καιρούς κρίσης και δυστυχώς να μην καταλαγιάζει. Κι ακόμα κι αν οι «δράστες» της θέλουν να καταδείξουν το πολιτικό γίγνεσθαι και την ασυνέπεια της πολιτικής ηγεσίας απέναντι στην κρίση, εν τέλει καταφέρνουν να προσδώσουν στο λαό ακόμη περισσότερο φόβο και ανησυχία για τη σημερινή κατάσταση, φέρνοντας, μάλλον, ανεπιθύμητα, για όλους, αποτελέσματα…